آئین مستان

بسم الله

به إذن الله

به إذن فاطمه همان پهلو شکسته

همان که پایِ قتلگه محزون نشسته

سَر داده نوحه:

حسینِ من حسینِ من ، غریبِ مادر

بسم الله

به إذن الله

به اذن فاطمه همان بازو شکسته

بالا سر بازو بریده ای نشسته

سَر داده نوحه:

عباسِ من عباسِ من ، غریبِ مادر

حسینِ من حسینِ من ، غریبِ مادر

حسینِ من حسینِ من ، شهیدِ بی سر

ز عرش از میان حسینیه ی خدا

آمد صدای ناله ی حی علی العزا

 جمع ملائکه همه گریان شدند و بعد

گفتند تسلیت همه بر ساحت خدا

 جبریل بال خدمت خود را گشود و گفت

یا رب اجازه هست شوم فرش این عزا

 آدم ز جنت آمد و ناله کنان نشست

در بزم استجابت بی قید هر دعا

 او که هزار بار به گریه نشته بود

یک یا حسین گفت و همان لحظه شد به پا

 آری تمام رحمت خود را خدا گرقت

گسترد بر محرم واین اشک و گریه ها

 آدمم اگر بخواد توبش قبول بشه باید گریه کنه برا حسین،آدم به آدمیت نرسید مگر به اینکه گریه کن حسین شد....

 آنگاه گفت روضه بخوان ایها الرسول

جانم فدای تشنه لبِ دشت کربلا

 روضه تمام گشت ولی مادری هنوز

آید صدای گریه اش از بین روضه ها

 این کشته ی فتاده به هامون حسین توست

این صید دست و پا زده در خون حسین توست

 شب جمعه مادرش کربلاست، هی صدا " بُنَیَّ قتلوک ، ذبحوک ، و من الماء منعوک"...تشنه کشتنت مادر...حیووناشون سیراب بودن اما امامشون و تشنه سر بریدن...الحمدلله زنده موندم شب اول محرم و دیدم، فیض ببرن اونایی که امسال نیستن...ناله بزن بگو :حسین...

الان یه خانومی میگه اگه حسین خودتو میگی؟ خدا برات نیگهش داره، اما اگه حسین منو میگی ؟بین دوتا نهر آب بود لبش تشنه بود،جلو چشم خواهرش ...

رسیده مسلم ؛ خراب و نا امید و قد خمیده مسلم

به چشم کوفه چه صحنه ها ز رزم آفریده مسلم

 چنان عمویش چقدر طعنه از همه شنیده مسلم

شنیده ها را میان کوچه ها به چشم دیده مسلم

 ز خولی و شمر چه زجرها که از سنان کشیده مسلم

خبر رسیده به جز سپر دو تا زره خریده مسلم

 دم شهادت خبر ندارد آه از حمیده مسلم

 امامشان را نخواستند و ریختند جامشان را

که پهن کردند دوباره در میان کوفه دامشان را

 به خون مسلم گشوده اند کوفیان صیامشان را

به رسم کوفه گرفته اند دست و انتقامشان را

ادامه دادند دو مرتبه نماز بی سلامشان را

به سمت منکر کشانده اند مسجد الحرامشان را

 دوباره این قوم نگه نداشتند احترامشان را

به رسم کوفه بلند ساخته اند پشت بامشان را

 عذاب را دید، همین که روی بام ظرف آب را دید

میان آن ظرف لب علی اصغر رباب را دید

 چه شد رقیه، میان چشم زینب اضطراب را دید

به جز حمیده به دست های کودکان طناب را دید

 میان بزمی سر حسین و خوردن کباب را دید

کباب که هیچ به دست های کوفیان شراب را دید

 آوردن بالا دارالعماره مسلم رو،روضه زیاد شنیدی اما یادت باشه اونایی که تو جبهه بودن،میگه تا وقتی رفیقمون مجروح میشد اول حرفی که میزد میگفت: آب.....شمشیر به لبش خورده، گفت: اکه میشه دم دمای آخر یه جرعه آب به من بدید،دستارو از پشت بستن بالا دارالعماره،ظرف آب و آوردن هرجه کرد نتونست بخوره لب بریده است....این خون قطراتش تو ظرف آب ریخت نتونست آب بخوره،همون جا گفت مسلم  یه سِرّیِ که تو نمیتونی آب بخوری،از همون بالا دارالعماره نگاه کرد یه صدا زد: :صل الله علیک یا اباعبدالله..."مسلم و زنده زنده از بالا دارالعماره پایین انداختن،مردم بعضیا میگفتن الان آزادش میکنن اما یه وقت دیدن مسلم و پرت کردن...

 میگه: یه وقت دیدن ما بین مردم یه پیر زنی اومده میگه آقام کجاست؟این آقا مهمان من بود تو خونه ی من دستگیرش کردن، ننگ به این کوفه چه کردید با پیک حسین....گفتن: طوعه! مسلم و بردن بازار قصاب ها...."یادت باشه این کوفه دوتا زن داشت  که معرفتشون به همه ی مردای کوفه می ارزید،یکی طوعه بود، یکی هم زن خولی، نیمه ی دل شب از خواب بلند شد،گفت من که دم غروب تنور و خاموش کردم،این چه نوریه داره به آسمون میره؟همچین که نزدیک شد، میگه: یه وقت دیدم به هودجی بین زمین و آسمان پایین آمد،چندتا خانوم مُجللّه پایین اومدن،اما دور یه خانوم قد خمیده ای رو گرفتن، اون خانوم جلو تنور اومد، دستشو جلو آورد،آره با همون دست شکسته یه سر بریده رو بغل گرفت،هی میگفت حسین مادر برات بمیره،...حسین...

السَّلامُ عَلَیْكُمْ یا أهلَ بَیْتِ النُّبُوَّةِ

 اَلسَّلامُ عَلَى الْحُسَیْنِ وَ عَلى عَلِىِّ بْنِ الْحُسَیْنِ وَ عَلى اَوْلادِ الْحُسَیْنِ عَلى اَصْحابِ الْحُسَیْنِ

 خوش به حال هر که گشته مبتلای تو حسین

افضل الاعمال ما گریه برای تو حسین

 با تمام احترامی که به کعبه قائلم

قبلۀ ما می شود کرببلای تو حسین

گر همه عالم بگردانند رو از ما ، چه غم

پشتمان  گرم است بر لطف عطای تو حسین

 آخر کار رفاقت بر غریبان غربت است

با همین نیت شدم من آشنای تو حسین

 طعنه بر عرش خدا شش گوشۀ تو میزند

ریخته پای تو هستش را خدای تو حسین

 هر شب ای آقا صدای یا بنیّ میرسد

تا اذان صبح از صحن و سرای تو حسین

 مادرت امشب میاد زیارتت ... شب اول روضه ت آقاجان ... یا اباعبدالله ... به چشمان ما برکت بده ... به نفس ما برکت بده ... به سینۀ ما سوز بده ...به ما قوّت بده برات بمیریم آقاجان ... ای حسین ... میگم آقاجان حالا که ما رو رسوندی به شب اول محرم ، میشه منم بیام تو کاروانت ؟ ... میشه منم با خودت کربلا ببری .... من یه ساله منتظرم یه همچین شبی برسه ... هی نگران بودم نکنه زیر خاک برم ... نگران بودم نکنه شیطون منو جای دیگه ببره ... حسین ....

  هر شب ای آقا صدای یا بنیّ میرسد

تا اذان صبح از صحن و سرای تو حسین

هیچ کس در تنگی جا بدتر از تو جان نداد...

نیزه ها بستند راه دست و پای تو حسین ...

مادرت را فضه با هر زحمتی بیرون کشید

هیچ کس اما نشد مشکل گشای تو حسین

 امام زمان ببخشن ....

 بشکند پای کسی که بر لبانت پا گذاشت

بعد از آن بالا نمی آمد صدای تو حسین ...

 خواهرت را با کتک دارند بیرون می کنند

آمده تا جان دهد گودال جای تو حسین

 گیسوانی را که زهرا با وضو شانه زده

مانده در دست عدوی بی حیای تو حسین ...

 حسین .....

دو سه روز است بی کس و کارم

مثل ابر بهار می‌بارم

جان تو مضطر و گرفتار

با تو آقا نگفته‌ها دارم

 رد اشکم به خاک جا انداخت

کوچه گردی مرا ز پا انداخت

به نماز من اقتدا نشده

آشنا با من آشنا نشده

در یک خانه روم وا نشده

چه کنم که غمم دوا نشده

 بوی شب می‌دهد سحرهایم

خبری نیست از پسرهایم

 کوفیان خویش را به خواب زدند

پشت من بی حد و حساب زدند

دستهای مرا طناب زدند

به لب خشک من که آب زدند

 ناگهان جسم ناتوانم سوخت

یادت افتادم دهانم سوخت

 دختر من فدای دختر تو

مادرم خاک پای مادر تو

پسرانم گدای اکبر تو

هستم آقا به فکر خواهر تو

 کوفه چشمش اصالتاً تنگ است

کوچه هایش برای زن تنگ است

نگرانم که دردسر بشود

به خیام تو حمله ور بشوند

صاحب چند کیسه زر بشوند

دختران تو در به در بشوند

 ببرند از خیام معجر را

ریز ریز کنند اکبر را ...

 بین خرجین سر تو را ببرند

گرگ ها پیکر تو را ببرند

چادر خواهر تو را ببرند

با لگد دختر تو را ببرند ...

 قافله که حرکت کرد از کربلا ، دختران سیدالشهدا (ع) (خوب سرها هم همراه قافله می آوردند) میدید همه دختر بچه ها می گفتن این سر بابای منه ... این سر اکبر ... این سر عباس ... این سر قاسم ابن الحسن ... اما دختر مسلم یه گوشه ای کز کرده بود ... بابام کشته شده ... سر و بدنش کجاست .... همچین که رسیدن دروازۀ کوفه ، دیدن دختر مسلم دوان دوان آمد ... صدا زدن خانم جان سر بابام رو ببین بالای دروازه ... به بچه ها خبر داد بیاید تماشا کنید ، سر بابام آویزۀ دروازه ست ....

حسین ....

محرم اومد و بارون گرفت و
همه جا پخش شد آوازه ی تو
واست فرقی نداره خوب یا بد
فدای لطف بی اندازه ی تو
ممنونتم راهم دادی....
همین که اشک می ریزم به یادت
عزیز چهارده معصوم میشم
بدون تو به هم می ریزم اما
صدات که میزنم آروم میشم
میدونم که فراموشم نکردی
می گیرم کربلامو آخر از تو
منو زهرا به دست تو سپرده
خودمونیم آقا! کی بهتر از تو
یجوری دوستت دارم که می خوام
اگه نباشی تو، دنیا نباشه
بعیده واسه ی بی سرپناها
تو کشتیِ نجاتت جا نباشه
حسین....
حرفت دلتون رو بزنم؟...
من نوکرتم...
 هر چی دارم از صدقه سرِ تو
اگر شدم یه عمرِ نوکر تو
پشت سرم دعای مادرِ تو

 هی بگیم: الحمدالله...هنوز زن و بچه ات رو داری،الحمدالله" هنوز سایه ات بالا سر زن و بچه ات هست...

هر بلایی سرم آمد به فدای سرِ تو
به فدای پر قنداق علی اصغرِ تو
می زنم دست روی دست چه کاری کردم
با چه رویی بشوم رو به رو با مادرِ تو
حاضرم بر سر بازار به خیرات روم
ننشیند پر خاکی به سر خواهرِ تو
بر سر من ، همه تفریح کنان سنگ زدند
وای بر صورت چون برگ گُل دخترِ تو
از همین جا همه تقسیم غنائم کردند
در کمینند به تاراج برند لشگرِ تو
ترسم این است که گرفتار شوی در گودال
می شود با نوکِ نیزه زیر و رو پیکرِ تو
هر تکانی که سرت بر سر نیزه بخورد
بازتر می شود این پارگی حنجرِ تو
حسین....حسین جانم،حسین.....

صَلی اللَّهُ عَلَیْکَ یا اَباعَبدِالله

قدرِ خودتو بدون ، اومد خدمت امام صادق علیه السلام عرضه داشت : آقاجان جدِ شما ابی عبدالله الان کجاست؟حضرت فرمود : جثه ات خیلی کوچیکِ اما سوالت خیلی بزرگه بدنِ مطهرِ جدم کربلاست،اما روحِ بزرگِ اون حضرت در یمینِ عرش خداست ، کنار جد و پدر و مادر و برادرش ....اما چون سوال کردی بهت میگم ، ازبدنش گفتی ، فرمود: میدونید نظر جدم با کیه ؟ گفت نه آقا . فرمود : به دو موضع نگاه می کنه ، یکی به زُوارِش ، یکی هم به گریه کن هایِ مجالسشِ ... ابی عبدالله داره نگات میکنه ها ...امام صادق میفرماید ... وقتی گریه کن ها دورِ هم برای جدِ غریبِ ما اشک میریزن ، ابی عبدالله برای اونا طلبِ استغفار میکنه  از عرش خدا ... میفرماید : مادر تو هم بیا برا گریه کن هایِ من طلبِ استغفارکن ، بابا تو هم بیا ، پیامبر و امام حسن همه طلبِ استغفار میکنند ... بعدحضرت می فرماید : اگه گریه کن من بدونه چه اجر و پاداشی خدا براش گذاشته ، شادیش از اندوهش بیشتر میشه ... لذا برا همینِ وقتی میای تو مجلسِ ابی عبدالله ، میری بیرون احساسِ فرح داری ، شادی ...حالا قرار ابی عبدالله نگات کنه ، مادرش دعات کنه ، یه جوری سلام بده که دلِ مادرشُ بدست بیاری .

صَلی اللَّهِ عَلَیْکَ یا سَیدنا الغَریب یا اباعَبدِالله

صَلی اللَّهِ عَلَیْکَ یا سَیدنا الغَریب

صَلی اللَّهِ عَلَیْکَ یا سَیدنا المَظلوم

صَلی اللَّهِ عَلَیْکَ  یا سَید العَطشان

تو این سلام مادرش هم باهات همراهِ تا میگی سیدالعطشان ... صدایِ نالۀ مادرش بلند میشه ... هی به سینه می کوبه صدا میزنه: بُنَیَّ قَتَلُوکَ عَطشانا ...

در مسلخِ کوفه ست پیغام آورِ تو

دلواپسم کرده سرانجام سَرِتو

بد خِجلتم دادن پیش مادرِ تو

این زخم ها هم گشته بامن مضطرِ تو

 اینجا طلبکار ست تیغ از حنجرِ تو

برگرد وضعِ مردمِ کوفه وخیم ست

زنجیر سنگین،ریسمان سختُ ضخیم ست

تفریحشان پَر کندنِ از یاکریم ست

فکرِ تمسخر کردن اشکِ یتیمِ ست

یک مشت چوبُ سنگ،خواهانِ سرِ تو

آهنگری ها تا اذانِ صبح باز ست

آماده با نیزه برایِ پیشواز ست

دستش برایِ پیرُهن بردن دراز ست

چشمِ امیدِ دختران بی حجاب ست

بر چادر و بر روسریِ دختر تو ...

اینجا طلبکار ست تیغ از حنجرِ تو

دلتنگیش را با شرارِ ننگ عوض کرد

با وعدۀ یک کیسه جو ، رنگ عوض کرد

جایِ گل و آیینه را با سنگ عوض کرد

حتی لباسش را برایِ جنگ عوض کرد

مرگ ست حکمِ جرمِ نهی از منکرِ تو

حالا مسلم میخواد برا ابی عبدالله روضه بخونه ، دیدن هی دست رویِ دست میزنه ، داره اشک میریزه ... بعضی ها بهش طعنه میزنن ، مسلم حال و روزِ یارایِ حسین  اینجوری؟ تا بویِ مرگ شنیدی داری گریه میکنی ؟ ...فرمود نانجیب من برا خودم گریه نمیکنم ، آخه من نوشتم حسین جان بیا ... دستِ زن و بچه ات رو هم بگیر بیا ... داره سه ساله شو میاره ... رباب داره با علی اصغر میاد ... آقا ...

نیرنگ کوفه اقتدارم را بهم ریخت

تیری سه شعبه روزگارم را بهم ریخت

آرامش تا پایِ دارم را بهم ریخت

فکرُ خیالی حالِ زارم را بهم ریخت

این فکر داره منو میکشه حسین ...

یعنی سپر دارد علی اصغر تو؟ ...

در خواب دیدم شرحه شرحه پیکرت را

آقا زبانم لال دیدم که سرت را

هر گوشه ای بر نیزه ها آب آورت را

بردن تکه تکه خانه اکبرت را

یه گله گرگ و پرسه در دو رو بر تو ...

برگرد آقا ، کوفه حالا نارفیق است

تیر و کمانِ حرمله خیلی دقیق است

زخم عمود آهنش کلا عمیق است

تاراجِ خیمه بسته بر حجمِ حریم است

دعواس از حالا سر انگشتر تو

حسین .... وای .....

ای بچه هایِ من فدای بچه هایت

کوفه کمین کرده برای بچه هایت

زجر است تنها آشنایِ بچه هایت

بازار اصلا نیست جایِ بچه هایت

آخر گناهی که ندارد دختر تو

لطفی و کن و پا در مسیر کوفه نگذار

ناموس خود را دور از این بلوی نگه دار

بسپار زینب را فقط دست علمدار

حتما بگو دوری کند در کوچه بازار

از چشم های هیز و هرزه،خواهر تو ...

حسین میا به کوفه کوفه وفا ندارد

کوفیِ بی مروت حجب و حیا ندارد

همۀاونایی که دست و سر میشکستن ، مسلمُ دعوت کنن به خونه هاشون مسلم رو رها کردن ... حالا تنها داره تو کوچه ها راه میره ... همه درهایِ خونه ها رو بستن ... درِ یه خونه ایستاده تشنه و گرسنه هست ، سر به دیوارِ این خونه گذاشته ، صاحبِ این خونه یه زنِ ، اما عوضِ همۀ مردایِ کوفه مردِ ...گفت : آقا مگه نمیبینی شهر شلوغه ، چرا برنمیگردی خونه ت ، الان زنُ بچه ات منتظرتن ، چشم به راهتن ...فرمود : مادر ، من تو این شهر غریبم ، کسی رو ندارم ...غریبی ؟ ... مگه از کجا اُومدی ؟ کی هستی؟ فرمود : من مسلمم ... پسرِ عقیل .... تا گفت مسلمم ، گفت مگه من مُردَم ، بیا تو خونۀ من ، تا صبح دورِ مسلم می گشت ... بماند با چه وضعی آقا رو اومدن از خونۀ طوعه بردن ... نانجیبا از بالایِ بام ها آتش رو سرش میریختن ... هر آتشی که رو سرش میومد میگفت وای زینب ... هر سنگی که به سرش میخورد ، میگفت آخ زینب ...یه روزِ دیگه هم این شهر خیلی شلوغ شد ... همه میگفتن یاللعجب ، علی انگار زنده شده ... صدایِ علی داره میاد ... وقتی نزدیک میومدن، میدین یه خانمی با دستایِ بسته رویِ ناقه ست ....اومدن گفتن عبیدالله ، زینبِ دخترِ علیِ اگه مهلتش بدی از زمان مسلم بدتر میشه ، حکومتت رو واژگون میکنه ... نانجیب گفت شما زینبُ نمیشناسید به اندازۀ من ... این خواهری که این طور با صلابت داره صحبت میکنه ، عاشقِ حسینِ ... چند روزِ داداشُ ندیده ... برید بگید نیزه داری که سر حسین رو حمل میکنه سر و بیاره مقابلِ ناقه ای که زینب سواره ....هنوز حرفاش تموم نشده ، یه وقت دید صدایِ قرآن داره میاد ... سرش رو بالا برد دید سرِ خون آلوده داداشش بالایِ نیزه هست ... گفت داداش هرچی به زینب گفتی باور کردم .....گفتی تو رو میکشن منو اسیر میکنن ... بچه هامون و می کُشن .... اما باور نمیشد یه روز سرِ خون آلوده تو بالا نی ببینم ...

این تویی بالایِ نی ، ای آفتابِ فاطمه

یا شده خورشیدِ گردون در زمین نازل حسین

ای حسین جان.....